Ο διπλός αγώνας των αποτειχισμένων…
ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΟΦΟΤΕΡΟΙ…
ΘΕΜΑ: Ο ΔΙΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΕΝΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
«Το αληθώς μακαριστόν η θεότης εστί…» (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Αγαπητοί,
Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου και πολλοί λαϊκοί αδελφοί μας έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν διάφορα ωφέλιμα κείμενα προς νουθεσία του πιστού λαού αλλά και προς έλεγχο των εκκλησιαστικών μας αρχόντων που συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό, του οποίου το «πνεύμα» είναι ακάθαρτο (σύμφωνα με την αποκάλυψη που έλαβε ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης). Σήμερα εξ ανάγκης καλούμαστε να απαντήσουμε σ’ αυτούς που ‘’βλέπουν’’, που έχουν δηλ. διακριτικό πνεύμα και επώνυμα υποστηρίζουν α) ότι η Εκκλησία του Χριστού έχει ήδη σχιστεί στα δύο: οικουμενιστές και αντιοικουμενιστές, β) ότι το αντιοικουμενιστικό μέτωπο είναι διασπασμένο σε δύο μέτωπα: στους μνημονευτές και στους μη μνημονευτές, γ) ότι το αληθινό αντιοικουμενιστικό μέτωπο των αποτειχισμένων διασπάστηκε σε δύο μερίδες: των ιερώς αποτειχισμένων και των μη ιερώς αποτειχισμένους, δ) ότι οι μη ιερώς αποτειχισμένοι -σχισματικοί έχουν διασπαστεί ήδη σε τρία κομμάτια, ε) και όχι μόνον…
Αν και οι διαπιστώσεις (ενν. οι υγιείς) από μόνες τους δεν φτάνουν για την θεραπεία μιας θανατηφόρου ασθένειας, κάποιοι ως νοσταλγοί της ΧΑΜΕΝΗΣ «ΥΓΕΙΑΣ» αναζητούμε μέσα από την απλή και άδολη λογική σε συνδυασμό με τη μελέτη πατερικών κειμένων, απαντήσεις και ερμηνείες για το ότι «τα πράγματα της Εκκλησίας μας βαίνουν κατά γκρεμόν» (+ επίσκοπος Αυγουστίνος). Στη γνωστή σειρά «Λογική Λατρεία» της Αποστολικής Διακονίας θα αναζητήσουμε - με τη Χάρη του Θεού - εφόδια για τον αγώνα μας αλλά κυρίως ιερά φάρμακα και τρόπους θεραπείας - που διαθέτει και χρησιμοποιεί η Εκκλησίας μας - για μια όσο το δυνατόν καλή ψυχοσωματική κατάσταση των μελών του Σώματός Της που έρχονται άμεσα σε επαφή με τον εχθρό, μιας και οι μάχες γίνονται πλέον σώμα με σώμα. Την ευθεία οδό «Προς την ευξίαν» κληρικών και λαϊκών μας την διδάσκει ένας ακόμη άγιος Επίσκοπος, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Η υγεία του νου εξάλλου αποτελεί προϋπόθεση συμμετοχής σε αγώνες πνευματικής φύσεως. Ο έκτος τόμος της εν λόγω σειράς αφιερώνεται στον άγιο Γρηγόριο Νύσσης και έχει τίτλο «Λόγοι εις τους Μακαρισμούς». Ο άγιος του Θεού γράφοντας σχετικά με τον μακαρισμό του Κυρίου «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης» ξεκινά με ένα λογικό - κοσμικό παράδειγμα, το παράδειγμα του αθλητή που αγωνίζεται για να ξεπεράσει τους αντιπάλους και έτσι να φθάσει πρώτος στον τερματισμό, δηλαδή να βγει νικητής.
Είναι όμως λογικό, αυτή τη ώρα, δύο δηλαδή χρόνια μετά την επίσημη είσοδο του Οικουμενισμού από την κεντρική πόρτα της Κρητικής ψευδοσυνόδου να γράφουμε μόνο για αόρατους αντιπάλους και εισβολείς αγνοώντας την ορατή και αγία ανάγκη της ενότητας (και του στηριγμού) των πιστών που ήδη αγωνίζονται ενάντια του Οικουμενισμού με τις όποιες λογικές αδυναμίες τους; Ας πάρουμε λοιπόν την ευκαιρία που μας δίδει ο άγιος Επίσκοπος ώστε να γεφυρώσουμε τις σκέψεις μας με τη δική του λογική ώστε να κατανοήσουμε ποιος είναι ο δικός μας διπλός αγώνας (ενν. των αποτειχισμένων)!
Α΄. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ)
Προσπαθώντας να βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά ρωτάμε: Τι θα ήταν καλύτερο; Να μην αρρώσταινε κανείς, να μην πέθαινε κανείς, να μην εμφανιζόταν ποτέ ο καρκίνος του Οικουμενισμού; Και τότε ποια η αξία των φαρμάκων της Εκκλησίας - που ως γνωστό διαθέτει κάθε είδος - αλλά και ποιος ο λόγος της Σταύρωσης και Ανάστασης του Κυρίου μας που είναι και ο ‘’σκοπός’’ της Εκκλησίας μας, δηλ. η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ; «Τι θα ήταν καλύτερο; Να μη δημιουργήσει καθόλου τον άνθρωπο, επειδή προέβλεπε την απομάκρυνσή του από το καλό, ή να τον δημιουργήσει, κι αφού ασθενήσει, να τον επαναφέρει και πάλι «προς την εξ αρχής χάριν»; (P.G. 45,37). Ο Θεός προτίμησε το δεύτερο, κι εδημιούργησε τον άνθρωπο, μολονότι γνώριζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Κι αυτό επειδή σαν άλλος έμπειρος ιατρός, που διαθέτει κάθε είδος θεραπευτικών φαρμάκων, αφού δεν έγινε δεκτή από το παιδί του η συμβουλή για την αποφυγή του κακού, παραχώρησε να γευθεί όσα ήταν βλαπτικά. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να μάθει «δια της πείρας των αλγεινών», πόσο χρήσιμη ήταν η πατρική συμβουλή. Κι έτσι έφτασε να νοσταλγήσει τη χαμένη υγεία του, οπότε και τον επαναφέρει με τα φάρμακα «προς την ευεξίαν», που στερήθηκε «δια της ατόπου επιθυμίας των δηλητηρίων» (P.G. 46,524)»[1].
Β΄. ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ: ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ – ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ
Ο ιεραποστολικός λόγος της Εκκλησίας καθαρός δίχως δόλο δεν θα πρέπει να ψαρεύει και από τη δεξαμενή των ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ; Στις φυσικές απορίες μας ο παρακάτω λόγος του Αγίου επισκόπου είναι διαφωτιστικός: «Μερικοί, άλλοι, τους οποίους ο άγιος Γρηγόριος χαρακτηρίζει ως επιπόλαιους, θα επιθυμούσαν να ιδούν, ακόμη και με τρόπο βίαιο και αναγκαστικό, την απομάκρυνση του ανθρώπου από το κακό και την επιστροφή του στο αγαθό»[1]! Ο λόγος αυτός αδελφοί μας βοηθάει να συλλάβουμε το εύρος μιας άλλης ιερής εικόνας, εκείνων που προτιμούν, προτείνουν και παροτρύνουν τους πιστούς να φωνάζουν ή να γράφουν, να διαμαρτύρονται μεν ως λέοντες αλλά «μέσα» από την Εκκλησία, δήθεν «ειρηνικά»! Αυτό το από «μέσα» και όχι «απ’ έξω» προσωπικά μου θυμίζει αυτούς που «ομολογούν τον Θεό από «μέσα» τους! - «Ας τους να φωνάζουν με τον τρόπο αυτό. Είναι ματαιόδοξοι και δειλοί…», θα λένε όταν συσκέπτονται οι εχθροί μας! Πάλι συνεχίζει ο ίδιος Πατήρ και λέγει: «Αυτό όμως – η απομάκρυνση του ανθρώπου από το κακό και η επιστροφή του στο αγαθό με βίαιο και αναγκαστικό τρόπο- δεν φάνηκε ωφέλιμο και χρήσιμο στον Πλάστη. Επειδή έγινε θεληματικά η απομάκρυνση, θεληματικά έπρεπε να γίνει και η επάνοδος. Διαφορετικά η αναγκαστική προσαγωγή του στο αγαθό θα ήταν μια πράξη στερητική της ελευθερίας του… Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε και το αυτεξούσιο να διατηρηθεί, αλλά κι η επάνοδος προς το αγαθό να μην παρεμποδιστεί. (P.G. 46,524)»[1]…
Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να γίνουν και τα δύο! Και το αυτεξούσιο να διατηρηθεί, αλλά κι η επάνοδος προς το αγαθό να μην παρεμποδιστεί! Κάπως έτσι περιγράφεται και ο διπλός αγώνας των αποτειχιζομένων πιστών. Αλήθεια, ένας ιστορικά «θεληματικός» τρόπος επανόδου προς το αγαθό καθόλου βίαιος και αναγκαστικός δεν είναι ο 15ος της ΑΒ επί Μεγάλου Φωτίου; Τελικά ο υποχρεωτικός αυτός Κανόνας δικαιολογεί την επιπολαιότητα ή καλύτερα το μπούλινγκ των «ιερώς» αποτειχισθέντων, και είναι ο τρόπος τους τέτοιος «ώστε και το αυτεξούσιο να διατηρηθεί»; Αλλά και η επάνοδος προς το αγαθό, δηλαδή από την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ δίχως όρια ( που είναι και το σαθρό θεμέλιο της αγαπολογίας των φιλοοικουμενιστών) στην ΑΚΡΙΒΕΙΑ της Ορθής διδασκαλίας δεν παρεμποδίζεται όταν η λογική του ΔΥΝΗΤΙΚΟΥ Κανόνος υποστηρίζεται από λογικούς ανθρώπους ματαιόδοξους ή δειλούς; Τελικά και συμπερασματικά θα έλεγα, πως ο γνωστός 15ος Κανόνας είναι κυρίως ένας Κανόνας Μετανοίας που θα πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να κάνουν όλοι όσοι είναι άνθρωποι ευθύνης … Συμβουλή ή Νοσταλγία;
Γ΄. ΙΕΡΩΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ-Ο ΔΙΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΤΕΣ!)
Για να βρεθεί «ο ένας τρόπος», ώστε και το αυτεξούσιο να διατηρηθεί αλλά κι η επάνοδος προς το αγαθό να μην παρεμποδιστεί θα πρέπει αρχικά να σεβαστούμε τον άδολο αγώνα που γίνεται με έντυπο και έντιμο λόγο από τους λαϊκούς εν Χριστώ αδελφούς μας ώστε και ο Οικουμενισμός να πολεμηθεί αλλά και τυχόν δικές τους ‘’ασθένειες’’ να θεραπευθούν (λογικά και του γράφοντος). Πώς όμως και με ποιο τρόπο; Με την Ορθόδοξη στάση μας φυσικά απέναντι στους σκιερούς και τυπολάτρες «συναγωνιστές» μας (ενν. ταραχοποιούς ή σκανδαλοποιούς) αλλά και στους πραγματικούς «διώκτες» μας (ενν. εχθρούς ή αιρετικούς) που μπορούν να βλάψουν μόνο το σώμα μας (ως αληθινό διώκτη μας ας υπολογίζουμε μόνο αυτόν που ο αψευδής Λόγος τον ονόμασε «Ανθρωποκτόνο»…)!
Ο άγιος Γρηγόριος στο ερώτημα «Από πού διώκονται και από ποιον;» απαντάει στηριζόμενος σε μία «κοινή λογική». Λέγει: «Από πού διώκονται και από ποιον; Η κοινή λογική μας φανερώνει τη σταθερότητα των μαρτύρων και υποδηλώνει το δρόμο της πίστης.Γιατί η καταδίωξη εξηγεί τη συντονισμένη προσπάθεια του δρομέα για την ταχύτητα»[2]. ΑΞΙΟ ΛΟΓΟΥ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΩΣ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΗ ΑΥΤΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ «ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ» ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ: Α) «ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ»ΓΙΑ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΟΠΟΥ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΑΛΛΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΟΡΘΟΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ Β): «Κυρίως όμως – η συντονισμένη προσπάθεια του δρομέα για την ταχύτητα - υποδηλώνει και τη νίκη στο τρέξιμο. Γιατί διαφορετικά δεν γίνεται να νικήσει ο δρομέας, αν δεν αφήσει πίσω του εκείνον που τρέχει μαζί του. Επειδή, λοιπόν, κι εκείνος που τρέχει για να κερδίσει το βραβείο της ουράνιας κλήσης κι ο άλλος που διώκεται από τον εχθρό για το βραβείο (της πίστης), αφήνουν πίσω τους και οι δυο, ο ένας τον συναθλητή, κι ο άλλος το διώκτη, αυτοί (και οι δύο) είναι που τρέχουν τον δρόμο του μαρτυρίου με τους αγώνες για την ευσέβεια» [2].
Κάνοντας πάλι μία μικρή παρένθεση - στάση στο νόημα των λόγων του αγίου νομίζω ότι οι όλοι οι φανερά ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ είναι «συναθλητές» μας τους οποίους όμως ξεπεράσαμε -με τη βοήθεια του Θεού - δια της «Αποτειχίσεως» και λέγω πάλι με τη βοήθεια των αγίων και της Παναγίας πριν να θυμίσω το γνωστό σε όλους «πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί»!
Η δημόσια παρουσία των μνημονευόντων αντιοικουμενιστών με κείμενα ομολογιακά είναι μια Ορθόδοξη μαρτυρία όχι μικρότερης αξίας, διότι Θεού και εδώ το Δώρο αλλά κυρίως γιατί «ο καιρός μαίνεται», αλλά και γιατί «το κράτα γερά αυτό που έχεις» δεν αποτελεί συμβουλή ή νοσταλγία αλλά φρικτή εμπειρία αυτού που «διώκεται από τον εχθρό για το βραβείο (της πίστης)»!Γι’ αυτούς, που βασανίστηκαν και μαρτύρησαν για την Αγία Πίστη του Σωτήρος Χριστού ο άγιος επίσκοπος θα πει: «Διώκονται αλλά δεν πιάνονται… Πραγματικά είναι ευτυχία ο διωγμός για τον Κύριο. Για ποιον λόγο; Διότι ο διωγμός από το κακό, γίνεται αιτία να βρεθείς στο αγαθό. Διότι η αποξένωση από το πονηρό, γίνεται αφορμή οικειώσεως του αγαθού. Αγαθό όμως, πέρα και πάνω από κάθε αγαθό, είναι ο ίδιος ο Κύριος, προς τον Οποίο τρέχει αυτός που διώκεται. Συνεπώς είναι αληθινά ευτυχής όποιος χρησιμοποιεί τον εχθρό ως συνεργάτη για την επιτυχία του αγαθού… Έτσι ο διωγμός των μαρτύρων, που γίνεται από τους τυράννους παρουσιάζει αλγεινή εικόνα, σύμφωνα με αυτό που έμμεσα φαίνεται, ενώ ο σκοπός αυτών που γίνονται ξεπερνάει κάθε μακαριότητα»[2]. Συμβουλή ή Νοσταλγία ο λόγος για τα δύο Βραβεία, της ουράνιας κλήσης και το βραβείο (της πίστης);
Η ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΕΝΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
Αγαπητοί, ο κοινός αγώνας των Αντιοικουμενιστών για την ευσέβεια έπειτα από τη «θεληματική αποτείχιση» (πενήντα μόνο πιστών κατά την λανθασμένη γνώμη άλλων) απλά και λογικά αλλάζει τον δικό μας «τρόπο» μάχης και όχι μόνον. Στο γήπεδο αυτό που μοιάζει με στίβο αγώνων αλλά και με αρένα, θεατές, ομολογητές μάρτυρες και διώκτες γίνονται ένα! Ο χρόνος σταματά κι η ανάσα κόβεται μα η λογική ποτέ! Εδώ ο εχθρικός συναγωνισμός παύει λόγω «κοινού εχθρού» που ονομάζεται Οικουμενισμός - σατανισμός. Τη θέση του ιερού ανταγωνισμού θα πρέπει να πάρει ο ιερός συντονισμός ή όπως αλλιώς κατά περίπτωση λένε οι γυμναστές η «συναρμογή», η νευρομυϊκή συναρμογή, η συνεργασία δηλαδή του νευρικού συστήματος με τους μύες για την εκτέλεση ‘’ΜΙΑΣ κίνησης’’! «Να βρεθεί –λοιπόν - ένας τρόπος, ώστε και το αυτεξούσιο να διατηρηθεί αλλά κι η επάνοδος προς το αγαθό να μην παρεμποδιστεί…» (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης).
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Εκπαιδευτικός (Γυμναστής)
. .
[1]ΣΕΙΡΑ «ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ», ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, «ΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ», Αρχιμ. ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ ΜΠΡΟΥΣΑΛΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Σελ. 12
[2] ΣΕΙΡΑ "ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ", ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΊΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, "ΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ", ΑΡΧΙΜ. ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ ΜΠΡΟΥΣΑΛΗ, ΑΘΗΝΑ 1985, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Σελ. 211-213
